ΣΤΑΥΡΕ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΕΙ ΣΟΥ!

Ο Σταυρός πρίν δεχθεί το άχραντο σώμα του Χριστού μας και πρὶν ποτιστεί με το ζωήρρυτον αίμα Του, ήταν φονικό όπλο, διότι πάνω σ' αυτόν εκτελούνταν οι κακούργοι της εποχής. Μετά τη σταύρωση του Κυρίου, ο Σταυρός γίνεται σύμβολο νίκης κατά του θανάτου και της αμαρτίας. Ο τρόπος με τον οποίο  πέθανε ο Χριστός στον Σταυρό δείχνει ότι πέθανε όχι ως κοινός άνθρωπος. Αυτός ο Ίδιος ο Χριστός, ως Θεός, είχε εξουσία επί του θανάτου, αφού ο Ίδιος πέθανε όταν θέλησε, και όχι όταν ήλθε ο θάνατος. Την ψυχή Του τήν παρέδωσε στον Πατέρα Του "Πάτερ, εἰς χείρας Σου παραδίδω τὸ πνεῦμα Μου", που σημαίνει ότι ο Διάβολος δεν είχε καμμία εξουσία επάνω Του. Μέχρι τότε ο Διάβολος, ο Άδης, έπαιρνε τις ψυχές των ανθρώπων, δηλαδή είχε δικαιώματα πάνω σ' αυτές. Από τη στιγμή όμως που ο Χριστός παρέδωκε την ψυχή Του στον Πατέρα Του και όχι στον Άδη, απέκτησαν ελευθερία και οι ευρισκόμενοι στον Άδη. Γι αυτό και ο Σταυρός είναι η δόξα της Εκκλησίας και βέβαια συνδέεται στενά με την Ανάσταση του Χριστού. 

Το τι είναι για τους πιστούς ο Τίμιος Σταυρός περιγράφεται στο εξής θαυμάσιο τροπάριο της Εκκλησίας μας: "Οὐκέτι φλογίνη ῥομφαία φυλάττει τὴν πύλην τῆς Ἐδέμ· αὐτῇ γὰρ ἐπῆλθε παράδοξος σβέσις τὸ ξύλον τοῦ Σταυροῦ, θανάτου τὸ κέντρον, καὶ ᾍδου τὸ νῖκος ἐλήλαται, ἐπέστης δὲ Σωτήρ μου βοῶν τοῖς ἐν ᾍδῃ· Εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον"

Τι ακριβώς ήταν η "φλογίνη ρομφαία";

Γιὰ τὴν "φλογίνη ρομφαία", μας πληροφορεί το 3ο κεφάλαιο του βιβλίου της Γενέσεως: "ἐξαπέστειλεν Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδάμ ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη καὶ ἐξέβαλε αὐτὸν καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς" (Γεν. 3,23-24). Ήταν το "πύρινο και φλεγόμενο σπαθί" που τοποθέτησε ο Θεός στην "είσοδο" του Παραδείσου της τρυφής ώστε να κρατάει την είσοδο κλειστή και να απαγορεύει στους Πρωτοπλάστους την πρόσβαση σε αυτόν και κυρίως στο ξύλο της ζωής.

Συνεχίζει το Κοντάκιο τη ροή της αφήγησής του και προσθέτει “αὐτῇ γὰρ ἐπῆλθε παράδοξος σβέσις“. Έσβησε αυτό το φλογερό σπαθί. Πως όμως συνέβη αυτό; Με το να αντικατασταθεί από τον τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί "ζωή και ανάσταση", "νίκη κατά του Άδου", "όπλο κατά του Διαβόλου", διότι με τον Σταυρό ο Χριστός "έδεσε τον Άδην, ως Θεός παντοδύναμος, και νεκρούς συνανέστησε, και τις πύλες του Άδου συνέτριψε, και το κράτος του θανάτου καθείλε ως Θεός".

Η υμνολογία της εορτής της Σταυροπροσκυνήσεως, πλέκει εγκώμιο στο Σταυρό του Κυρίου και τον χαρακτηρίζει ως:  "ζωηφόρο και ζωοποιό", "πόρτα του Παραδείσου", "Παράδεισο και περιτείχισμα της Εκκλησίας", "νίκη και κραταίωμα των βασιλέων", "στήριγμα των πιστών", "φύλακα της οικουμένης", "δόξα και καύχημα της Εκκλησίας και των Ιερέων", "όπλο ακαταγώνιστο", "αντίπαλο και τραύμα των δαιμόνων", "ξύλο αφθαρσίας το οποίο άνθισε σε μας την απόλαυση της αιώνιας δόξας", "λιμάνι σωτηρίας" και πολλά άλλα.

Το ξύλο του Σταυρού είναι τρισμακάριστο, ξύλο άγιο καί τιμημένο. Στο Σταυρό άπλωσε το πανακήρατο σώμα του ο Κύριος. Τόν έβαψε με το πανάσπιλο αίμα Του, με το οποίο ξέπλυνε τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Στο Σταυρό ο Θεός πάτησε με το θάνατό Του τό θάνατο· «θανάτῳ θάνατον πατήσας». Νίκησε το μεγάλο εχθρό, που έπνιγε ασφυκτικά τον κόσμο. Στο Σταυρό ο Χριστός διαπόμπευσε το διάβολο, τόν έδεσε , άρπαξε τα σκεύη του, καταργώντας το κράτος και τη δύναμή του. Στο Σταυρό έγινε η ειρήνευση Θεού καί ανθρώπων. Καταργήθηκε η μεσοτοιχία της έχθρας, η οποία χώριζε τον Πλάστη από τα πλάσματά Του, επήλθε η συμφιλίωση. Οι άνθρωποι ξαναβρήκαν το δρόμο που οδηγεί πίσω στον ουράνιο Πατέρα. Έγιναν τέκνα Θεού και θεοί κατά χάρη.

Ο Σταυρός του Κυρίου έχει τεράστια δύναμη, ακατανίκητη. Ας τον φέρουμε πάντοτε στο στήθος μας και ας χαράσουμε όσο συχνά μπορούμε το σημείο του στο σώμα μας καλά και με πίστη, ώστε να απολαμβάνουμε και εμείς την ευλογία και την προστασία του. Αμήν!

"Τρεῖς σταυροὺς ἐπήξατο ἐν Γολγοθᾶ ὁ Πιλᾶτος, δύο τοῖς λῃστεύσασι, καὶ ἕνα τοῦ Ζωοδότου, ὃν εἶδεν ὁ ᾍδης, καὶ εἶπε τοῖς κάτω· Ὦ λειτουργοί μου καὶ δυνάμεις μου τίς ὁ ἐμπήξας ἧλον τῇ καρδίᾳ μου; ξυλίνῃ με λόγχῃ ἐκέντησεν ἄφνω καὶ διαρρήσομαι, τὰ ἔνδον μου πονῶ, τὴν κοιλίαν μου ἀλγῶ, τὰ αἰσθητήριά μου, μαιμάσσει τὸ πνεῦμά μου, καὶ ἀναγκάζομαι ἐξερεύξασθαι τὸν Ἀδὰμ καὶ τοὺς ἐξ Ἀδάμ, ξύλῳ δοθέντας μοι· ξύλον γὰρ τούτους εἰσάγει πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον"